Anonieme getuigenissen

Ik weet hoe het voelt om een ouder te verstoten en hoe het voelt om als ouder verstoten te worden.
Mijn vader leerde ik pas op mijn 29ste kennen. Toen ik hem eindelijk ontmoette, kon ik het bredere verhaal zien. Hij bleek niet de negatieve figuur die mij altijd was voorgesteld. Ik begreep ook waarom ik mij altijd een buitenstaander voelde.
Toen mijn dochter haar partner leerde kennen, begon zij afstand te nemen. Hoewel we altijd hecht waren, zag ze plots veel negativiteit in haar jeugd. Onze gekwetste, verdrietige reacties daarop werden helaas aangegrepen om nog meer afstand te creëren. Uiteindelijk viel alle contact weg.
Twee kleinkinderen zijn geboren zonder dat ik ze mocht ontmoeten. De pijn is stil en onzichtbaar. Toch blijf ik trouw aan mijn liefde. Ik blijf aanwezig, zonder te forceren. Want ik weet hoe diep een loyaliteitsconflict kan snijden. En moeder ben je ook, zelfs als je niet gezien wordt. 

een moeder

R. groeide op in een adoptiefamilie. Na een lang huwelijk scheiden de ouders. Gelukkig waren we op dat moment meerderjarig. 2 van de kinderen verstootten eerste de moeder en daarna de vader, de middelste zoon verstootte enkel zijn moeder, en ik verstootte beide adoptieouders. De breuk tussen vader en 2 van zijn kinderen was jammer genoeg levenslang. De middelste zoon verkreeg na lange tijd sporadisch maar een moeilijk contact met zijn moeder. Ik verstoot nog steeds mijn moeder, maar heeft al uitgereikt voor contactherstel. Gelukkig heb ik enkele jaren voor vaders dood toch de moed gehad om contact te herstellen met mijn vader. De band en contacten tussen de kinderen onderling blijven zeer wisselend.

een zoon

Een dochter die haar eigen vader verstoot omwille van het verleden. Maar ondanks slechte herinneringen probeert ze de mooie momenten te koesteren. Na 6 volle jaren is er nog steeds geen contact, zonder van beide kanten enige initiatieven te nemen en het niet willen volgen langs zijn kant van bemiddeling zitten we nog steeds in een wapenstilstand. Mijn broers zie/hoor/spreek ik al 4 lange jaren niet meer. Bloedband en een emotionele band? Het ene wel bestaand maar geen sprake van en het andere verdwenen. Dit alleen omdat ze mijn moeder ook verstoten. 

een dochter

Ouder en eigen kind hadden jarenlang een zeer hechte band. Dit begon verkeerd te lopen zodra er hulp kwam in functie van haar zoons autismespectrumstoornis. Er was geen breuk maar een moeizaam contact. Maar het liep pas helemaal fout toen mijn zoon een partner kreeg. Een kleinkind zou één van mijn gelukkigste momenten zijn geweest maar helaas werd dit een hel. Na vele bemiddelingspogingen moest ik helaas een juridische strijd leveren. Nu zie ik mijn kleinkind 1 maal per maand. Ik kijk hier dus elke maand heel hard naar uit. Graag zou ik dit contact natuurlijk vermeerderen maar ben al heel gelukkig met deze afspraak. 

een grootmoeder

De scheiding kwam heel plots en onverwacht, na 16 jaar huwelijk. Zowel ikzelf als mijn zoon zagen het niet aankomen. "Mama en papa zijn het perfecte koppel, soulmates" dacht hij. Voor mijn zoon was een enorme schok. Van de ene op de andere dag stond zijn wereld op zijn kop en moest hij week om week van gezin afwisselen. De ene week bij de mama, de andere week bij de papa en zijn nieuwe gezin (nieuwe vrouw en haar zoon.) Twee jaar lang wou mijn zoon niet naar de vader. Hij vond de aanpassing erg moeilijk en wou niet heen en weer. Toch bleef ik hem aanmoedigen er het beste van te maken. En toen kwam het telefoontje, op moederdag. "Mama, we zitten met een groot probleem. R. wil niet meer naar jou komen. We gaan hem dan ook niet meer brengen." Uit mijn zoon zijn mond kwamen plots enkel nog verwijten en valse beschuldigingen. "Je verdient het om mij te verliezen. Je hebt nooit van mij gehouden. Ik wil je nooit meer zien." Eerst kwam het ongeloof, vervolgens de vechtmodus. Politie kon niets doen, bemiddeling begreep "ouderverstoting niet", het CAW nog minder. Elke hulpverlening werd tegen me gebruikt als een wapen, mijn kind als een pion op een spelbord in een strijd naar macht en geld. De maatschappij kent en herkent het probleem niet. Een eenzaam gevecht begint, en een rouwproces dat nooit eindigt. Goddank zijn er vele lotgenoten waar ik een luisterend oor vind en een schouder om op uit te huilen wanneer nodig. Er is dringend meer kennis nodig en professionele hulpverlening. Tijd voor verandering! Tijd voor verbinding en hereniging…

een moeder